VESPA 150PX
Αγοράστηκε από τον πατέρα μου το καλοκαίρι του ‘80.
Σπίτι – Δουλειά και κάποια καλοκαίρια στη Λήμνο, μέχρι το ‘96, που βαριά άρρωστος παραιτείται από την οδήγηση και ο «ντορής» μένει, έτσι απλά, κλειδωμένος στην αυλή του πατρικού.
Ο γέρος φεύγει και το θέμα ξεχνιέται. Περνάνε 5-6 χρόνια και η μάνα μου τρώγεται: «Πούλα τη ν’ αδειάσει ο τόπος…»
Περνάει κανας χρόνος ακόμα και το αποφασίζω: Θα φορτωθεί (σε βανάκι φίλου) και θα πάει στον «ειδικό» για service και πούλημα.
Μπροστά στο μαδέρι για το φόρτωμα, με πιάνει η περιέργεια: Όπως είναι με κατακάθια βενζίνης και λαδιού 6-7 χρονών (ούτε το ρουμπινέ της βενζίνης δεν είχε κλείσει ο μακαρίτης…) τραβάω το τσοκ και πατάω τη μανιβέλα:
1η μανιβελιά, ΤΗΝ ΑΚΟΥΕΙ!. 2η, μπερδεύει. 3η, ΠΑΙΡΝΕΙ μπρος και ΚΡΑΤΑΕΙ ΡΕΛΑΝΤΙ!!!.
Ανατριχίλα, αλλά η απόφαση - απόφαση: «δεν είμαστε για τέτοια…». Φορτώνεται και σε λίγες μέρες πουλιέται: Μάιος 2003.
Περνάνε μερικά χρόνια και μια παρέα από το VESPA CLUB του ΠΕΙΡΑΙΑ, κάπου στη Βόρεια Ιταλια, με ξαναβάζει σε σκέψεις. Στο μεταξύ από επαγγελματική σύμπτωση έχω αρχίσει παρτίδες με τη Λέσχη των Κλασικών (ΜΥΤΗΙC BIKES).
Άνοιξη του 2010, πάω στο μαγαζί, βρίσκω ποιος την αγόρασε (θυμόμουν τον αριθμό κυκλοφορίας!), τηλέφωνο, τη θέλω πίσω, είναι κάπου στην Καρδίτσα, αλλά την πηγαινοφέρνει φορτωμένη στην Πάρο, ΟΚ τα βρίσκουμε την παίρνω πίσω. Είναι κουρέλι αλλά κινείται…
Παίζει για λίγο καιρό το παπί (το GS παραείναι μεγάλο για την Αθήνα) αλλά είναι ρημάδι. Αγοράζουμε στην εταιρία scooterάκι και το αναλαμβάνω προσωπικώς. Ο «ντορής» ξαναπαρκάρει, αυτή τη φορά σε υπόγειο …
Κάποια στιγμή, τη δανείζεται ένας φίλος και θέλει να την αγοράσει…
ΟΧΙ, ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ!
Ιανουάριος του 2011, λύνεται στα εξ ων συνετέθη και αρχίζει το ψείρισμα…. Κάποια στιγμή ξεχνιέται, ξαναπιάνεται και Φλεβάρη του 2012 ξαναπατάω τη μανιβέλα. Αυτή τη φορά παίρνει με μισή μανιβελιά!
Έτσι ήταν πριν λυθεί
